WELKE ZIJN DE SYMPTOMEN?

Symptomen of klachten treden op wanneer de ziekte al gevorderd is. In het begin van het ziekteverloop zijn er vaak geen symptomen, waardoor de ziekte onopgemerkt blijf.
De overproductie van de monoklonale antilichamen verstoort de normale werking van het beenmerg. Deze verstoring en de neerslag van de antilichamen in verschillende weefsels kunnen leiden tot symptomen of kenmerken van de ziekte. Enkele kenmerken die regelmatig voorkomen worden hieronder verder besproken.

1.    Botaantasting

Botpijnen komen bij veel patiënten voor. Deze pijnen ontstaan doordat kwaadaardige cellen stoffen aanmaken die botafbraak stimuleren, waardoor het normale evenwicht tussen botaanmaak en botafbraak verstoord wordt. Op verschillende plaatsen op de botten kunnen lytische letsels geconstateerd worden die eruit zien als gaten. Deze verzwakken de botten. Als gevolg hiervan kunnen er breuken of barsten ontstaan in het bot.

De pijn is voornamelijk gelokaliseerd ter hoogte van de rug of de ribben. De myeloomcellen kunnen ook gezwellen vormen die ter hoogte van de wervelkolom op het ruggenmerg drukken. Deze druk kan ook optreden door een wervelfractuur. Symptomen die bij zo een dergelijke ruggenmergcompressie kunnen optreden variëren van tintelingen en zwakte tot verlamming en volledige gevoelloosheid.

2.    Verminderde nierfunctie

De circulerende immuunglobulines kunnen neerslaan ter hoogte van verschillende weefsels. Het neerslaan van de lichte ketens in de nieren kan de nierfunctie verslechteren. Ook de afbraakproducten van plasmacellen die vernietigd worden door behandeling, kunnen nierschade veroorzaken.

3.    Bloedarmoede (anemie)

Dit symptoom is een waarschuwingssignaal dat de patiënt ertoe moet aanzetten zijn arts te raadplegen. Aangezien het beenmerg een bloedvormende functie heeft, kan er door een verstoring hiervan bloedarmoede ontstaan. Ook een verminderde nierfunctie veroorzaakt door de ziekte zelf, kan verantwoordelijk zijn voor bloedarmoede.
Klachten veroorzaakt door deze bloedarmoede zijn vaak vermoeidheid, zwakte, kortademigheid bij inspanning, hartkloppingen en eventueel hoofdpijn. Het beenmerg zorgt ook voor de aanmaak van bloedplaatjes, die een belangrijke rol spelen bij stolling.
Myeloom patiënten kunnen hierdoor last krijgen van spontane bloedingen zoals bijvoorbeeld neusbloedingen.

4.    Verhoogd calcium (hypercalcemie)

Ten gevolge van de sterke botafbraak stijgt het gehalte calcium in het bloed. Dit leidt tot symptomen als misselijkheid, dorst, verminderde eetlust en verwardheid.

5.    Verhoogd risico op infecties

Bij Multipel Myeloom patiënten is er een tekort aan normale antilichamen en aan witte bloedcellen. Het afweerstelsel is verzwakt. Hierdoor zijn deze patiënten vatbaarder voor infecties.
Voornamelijk infecties van de lucht- en urinewegen, waaronder longonsteking, komen vaak voor.

6.     Hyperviscositeit of stroperigheid van het bloed

Door grote hoeveelheden paraproteïnen kan het bloed stroperig worden en minder goed circuleren in de kleine bloedvaatjes. Dit kan dan leiden tot zwaktegevoel, vermoeidheid, daling van de eetlust, kortademigheid, toenemende bloedingsneiging, gezichtsstoornissen, hartfalen, spierzwakte, en gevoelsstoornissen in de ledematen.